Trauma’s… we hebben ze allemaal!

Trauma’s…
Een groots woord.

En het is eindelijk tijd om ‘uit de kast’ te komen. Te delen hoe ik dit zie, omdat ik voel dat hier nog bergen werk in te verzetten is met elkaar.

En helaas voor sensatielezers komt er nu geen dramatisch verhaal over mijn jeugd en erge gebeurtenissen. 😏

Ik heb een fijne en liefdevolle jeugd gekend

Lieve ouders, toffe broer en zussen, en een leuke schooltijd beleefd.

En toch…

Toch heb ook ik mijn ‘schade’ opgelopen. Gewoon omdat het leven zo is.
En met mij zie ik zoveel anderen die worstelen met ‘traumatische gevoelens’ terwijl ‘ze niets ergs overkomen is’.

Dus laten we onszelf, ons lijf en onze emoties vooral serieus gaan nemen. Je voelt het immers niet voor niets!
Die tranen die zomaar komen, die heftige reactie van je – zonder dat je weet waar het vandaan komt. Stop met het onderdrukken en jezelf op de kop zitten dat je dit voelt. Want het is waar, het klopt. Het is jouw waarheid!

Geen woorden voor

Vaak is het iets uit de vroege periode, toen je nog geen woorden had. Waardoor je nu ook de woorden mist. Voor het hoofd vaak heel erg lastig…

Maar trauma’s zijn gebeurtenissen die een imprint geven omdat je zo ontvankelijk bent als kind, dat alles opgeslagen wordt in je lijf.
Het worden kleine overtuigingen die gedurende het leven steeds groter worden. Ze gaan daardoor ook steeds meer knellen.

En dat kan zoiets kleins zijn, iets dat je nu met je volwassen brein prima kunt plaatsen, maar het gevoel dat eraan vast hangt is nog van het jonge kind. Het kan iets ogenschijnlijk normaals zijn, zoals in mijn geval het jongste kind zijn, en door (het praktische) leeftijdsverschil heb ik me vaak groter voorgedaan dan ik was, met alle emoties van dien.

Getraumatiseerde wereld

Realiseer je ook nog eens dat trauma’s ‘besmettelijk’ zijn en automatisch worden doorgeven aan volgende generaties. Niemand die daaraan schuldig is, laat ik dat benadrukken!
Maar je kunt je daardoor voorstellen dat er veel overgedragen wordt waar je hoe dan ook wat van mee draagt, zonder dat je ‘iets ergs hebt meegemaakt’

Ofwel, in die zin geloof ik dat we in een getraumatiseerde wereld leven,
generatie op generatie,
met in mijn ogen júist de bedoeling daar lessen uit te halen…
om meer en meer onszelf te helen,
vrij te komen van die belemmeringen en te herinneren dat we die vrije, liefdevolle wezens zijn.

Want we zullen in deze duale wereld namelijk óók liefdeloosheid moeten ervaren om ons te herinneren wat liefdevol is.

En dan voel ik zoveel dankbaarheid dat ik dit al kan en (inmiddels) durf te schrijven, terwijl onze opa’s en oma’s de oorlog nog hebben gekend.

Om die lessen te herkennen werken in mijn ogen onze honden (dieren) daarin als reuze helend.
In het contact met dieren voel je het NU beter, krijg je weer zicht op de realiteit, en…. kan je lijf een andere imprint maken die gebaseerd is op wat er werkelijk bij jou past.

In onze trauma’s zitten daarom ook onze parels opgeslagen.

Jij op jouw levenspad, waarin je nooit een misstap kunt begaan!
Wil je hier eens meer over weten of samen naar kijken? Stuur me dan een berichtje!